Τραπεζοκαθίσματα στη Δήλο (Γαίας ατίμωσις) -Ένα βλέμμα στο Έθνος της Κ.

Όταν ως βουλευτής συμπολιτευόμενος πίεζα την κυβέρνηση, την κυβέρνησή μου, με αλλεπάλληλες ερωτήσεις, Ιανουάριο και Ιούνιο του 2018, να νομοθετήσει υπέρ της αποτελεσματικότερης προστασίας των αιγιαλών και των παραλιών, δεν μπορούσα να φανταστώ πώς ό,τι με κόπο και σκέψη θα ενομοθετείτο εντέλει τον Απρίλιο του 2019, θα κινδύνευε να γκρεμιστεί μέσα σε λίγους μήνες από μια νέα κυβέρνηση. Στην εκπνοή του καλοκαιριού 2019, από διαρροή μαθαίνουμε ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη σκέφτεται να καταργήσει τις πρόνοιες, τις προστασίες και τις ρυθμίσεις του νόμου 4607 του 2019, για τους αιγιαλούς και τις παραλίες, προκαλώντας την οργή ακόμη και των ψηφοφόρων της ΝΔ.

Ιδεοληψία; Περιφρόνηση για το περιβάλλον, την αειφορία και τη συνταγματική τους προστασία; Περιφρόνηση για το απαράγραπτο δικαίωμα κάθε Έλληνα να έχει πρόσβαση στην παραλία; Αφροσύνη; Δόλος; Γραμμάτια προς εξόφληση; Ας σκεφτούν οι βουλευτές και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης τι ίχνος θα αφήσουν για τις επόμενες γενιές. Αυτό που ετοιμάζουν πάντως ανοίγει δρόμους για τραπεζοκαθίσματα και ομπρελοξαπλώστρες στη Δήλο. Είναι η γαίας ατίμωσις, κατά τον σοφό Πικιώνη.

Σύμφωνα πάντα με τις διαρρεύσασες πληροφορίες, η κυβέρνηση σκοπεύει κατά πρώτον να αλλάξει τον ορισμό του αιγιαλού, κατά παράβαση όχι μόνο του Συντάγματος (άρθρο 24) αλλά και της πάγιας νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας, τα πολλά περασμένα χρόνια.

Συγκεκριμένα, με τον ν. 4607/19 ορίζεται ρητώς ότι: «Ο αιγιαλός, η παραλία, η όχθη (…) είναι πράγματα κοινόχρηστα και ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, το οποίο έχει υποχρέωση να τα προστατεύει και να τα διαχειρίζεται, σύμφωνα με τις αρχές της αειφορίας και του χωροταξικού σχεδιασμού. (…) Η προστασία των κοινοχρήστων πραγμάτων και του οικοσυστήματος αυτών είναι ευθύνη του Κράτους (…)

Κύριος προορισμός των κοινοχρήστων πραγμάτων της παραγράφου 1 είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση του κοινού προς αυτά. (…) Απαγορεύεται η κατασκευή κτισμάτων και εν γένει η τοποθέτηση κατασκευασμάτων στον αιγιαλό, την παραλία, την όχθη κ.λπ.»

Η κυβέρνηση στο πλαίσιο του «αναπτυξιακού νόμου» σκοπεύει, μεταξύ άλλων, να καταργήσει ακριβώς τον δημόσιο χαρακτήρα του αιγιαλού: αυτός παύει να θεωρείται ανεπίδεκτος χρήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και υποχρεωτικά κοινόχρηστος. Αντιθέτως, χαρακτηρίζεται ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και δύναται να παραχωρείται και να οικοδομείται!

Κατόπιν τούτου, όλα μένουν έρμαια της περιβαλλοντοκτονίας και της υπερεκμετάλλευσης: Καταργείται η ρύθμιση που περιόριζε στο 40% μιας παραλίας τον χώρο που παραχωρείται σε ομπρελοκαθίσματα. Αλλάζει το μίσθωμα για την απλή χρήση αιγιαλού: προτείνεται να υπολογίζεται όχι βάσει αντικειμενικής και μισθωτικής αξία του πλησιέστερου ακινήτου, αλλά του πλησιέστερου εκτός σχεδίου ακινήτου. (Η αλλαγή αυτή είναι βέβαιο ότι θα μειώσει τα μισθώματα, άρα και τα έσοδα του Δημοσίου. Φωτογραφική;)

Και οι βόμβες της βρώμικης ανάπτυξης φαστ τρακ: Σε «στρατηγικούς επενδυτές» παραχωρείται απευθείας όχι μόνο ο αιγιαλός και η παραλία που βρίσκεται σε επαφή με το ακίνητο, αλλά και σε παρακείμενο χώρο! Κι άλλη βόμβα: Σε επιχειρηματικά πάρκα με μέτωπο στη θάλασσα παραχωρείται απευθείας η χρήση του αιγιαλού!

Τέλος: Με τον ισχύοντα ν. 4607/19, η παραχώρηση αποκλειστικής χρήσης αιγιαλού και παραλίας (όχθης, πυθμένα κ.λπ.) απαγορεύεται, εκτός αν επιβάλλεται για λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος, εθνικής άμυνας, δημόσιας τάξης, ασφάλειας, υγείας ή προστασίας αρχαιοτήτων και περιβάλλοντος. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επεκτείνει το υπέρτερο δημόσιο συμφέρον και σε περιπτώσεις «ασφάλειας βιομηχανικών ή ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων»! Τι να υποψιαστείς; Απελπισία.

«… Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι, τι κάνετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μητέρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης;

Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου. Δεν ξέρετε ότι είναι σαρξ εκ της σαρκός μου και πως όταν η μορφή μου αφανιστεί, η δικιά τους θα χάσει το νόημα της;

Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματά μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ερίξατε τα νερά των εργοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς των θεών επάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των Εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας, σε σας δεν απομένει παρά η κατώτερη μορφή της σχέσης με την φύση, η εκμετάλλευση…» (Δημήτρης Πικιώνης, Γαίας ατίμωσις, 1954)